OCHRONA WYMIERAJĄCYCH GATUNKÓW

Ktoś, kto przejmuje się wymarciem gatunku powiedzmy na przykład żuczka, w naszym kraju często jest potępiany czy nawet wyśmiewany. Ten żuczek, wydaje się tak bardzo błahy przy obliczu naszych ludzkich spraw, potężnych przedsiębiorstw i biznesplanów. Jednak prawdą jest, że żuczkiem lub jego larwami może żywić się jakiś gatunek ptaszka, mały ssak, pająk, czy płaz. Te z kolei stanowią główną część diety większych zwierząt, a one kolejnych. Poszczególne organizmy w swój określony sposób mogą pomagać roślinom w przenoszeniu nasion nawet na znaczne odległości, a ich odchody i rozkładające się po śmierci ciała stanowią nawóz dla gleby, która staje się dzięki nim zdatną do tego, by wyrosło na niej wiele gatunków fauny, a ta z kolei żywi bezwzględnych roślinożerców. Pewne gatunki żyją ze sobą w symbiozie i są od siebie uzależnione. Wystarczy by zabrakło jednego i ten drugi nie przetrwa. Wystarczy, że zabraknie jednego istotnego elementu w tej niezwykle skomplikowanej i idealnie zharmonizowanej układance, by cała reszta kolejno straciła podstawę stanowiącą jego byt. Jako ludzi powinno nas to bardzo obchodzić, bo czy tego chcemy czy nie, jesteśmy częścią tej układanki. Jesteśmy jej kopułą znajdującą się na samym szczycie, a tak często zapominamy, jak istotne są jej fundamenty, czy inne niższe kondygnacje. Nie możemy istnieć bez tego, od czego jesteśmy uzależnieni, a to od czego jesteśmy uzależnieni, zazwyczaj jest uzależnione od tego, co pozornie dla nas nie jest w ogóle istotnie. Pozornie - przecież jak widać, dbanie o zachowanie każdego jednego gatunku leży w naszym wspólnym interesie i stanowi o naszym przetrwaniu.

Dlatego właśnie ktoś ratujący populację żuczków nie powinien budzić szyderczej wesołości, a raczej inspirować swoją wiedzą i świadomością powagi sytuacji. Jesteśmy odpowiedzialni za świat, który zdominowaliśmy i za każdy jego element, nawet ten najmniejszy jakim jest żuczek.